Hallo allemaal,

Na ruim een jaar lezen, praten, puzzelen en regelen, zijn we dan echt in Argentinië! Alles zelf boeken was best een klus, maar vanaf nu is het genieten begonnen. Het merendeel is gereserveerd en dat geeft een hoop rust.

De reis was goed maar lang: 14 uur per KLM naar Buenos Aires, 3 uur overstaptijd en nog 3 uur naar het zuiden van Patagonië. Met onbewolkt weer (cadeautje!) vlogen we boven Argentinië; eerst een vlak lappendekenlandschap, daarna langs de grote baaien van de oostkust, over heel veel zoutmeren, eindeloze rechte wegen, rivieren en ja: op het laatst langs de besneeuwde toppen van de Andes!
De eerste dag was het nog wel een beetje onwerkelijk dat we hier zijn; nog even loskomen van het Nederlandse en wennen aan het Argentijnse. En de zwangere dochter 11 weken niet zien.. Het tijdsverschil is maar 4 uur, dus een jetlag hadden we niet. Bij aankomst in El Calafate zagen we vanuit het transferbusje de aparte omgeving: dor en kaal. Maar toen we eind van de middag de stad gingen verkennen bleek het een groene oase te zijn (irrigatie?) in het dorre landschap. In de hoofdstraat veel winkeltjes, terrasjes, en tientallen reisbureautjes voor allerlei tours. Heel toeristisch, maar toch een gezellige, sportieve sfeer en heel veel nationaliteiten. De naam El Calafate is afgeleid van de blauwe bes die hier groeit en je, als je hem eenmaal hebt gegeten, garandeert dat je hier terugkomt.

De volgende ochtend allerlei dingen geregeld, o.a. alvast de bus geboekt naar Chili, een whole-daytour naar Nationaal Park Torres del Paine en een middagtour naar De Gletsjer. ’s Middags al iets meer kunnen zien van de omgeving vanuit het shuttlebusje naar het Glaciarium, een erg mooi museum over gletsjers, ca 6 km buiten het centrum. Het weer was tot nu toe prima, vrijwel onbewolkt en tegen de 20 graden. In de hoop dat het nog even zo zou blijven, planden we daarom de tours voor de komende 2 dagen. En we boften: het bleef zonnig, warm en vrijwel windstil.

Door Always Glaciers (de mooie 4x4 truck van South Road zat helaas alle komende 4 dagen al vol) werden we zaterdag al om 05.30 (!) opgehaald voor de lange rit naar Torres del Paine in Chili. Onze “adviseurs” hadden deze trip erg aangeraden en het bleek de moeite waard. Het leek wel de wereld in het klein: heuvels, bergen, bossen, meren, vlaktes, rivieren, sneeuw, gletsjers, groen en kaal, prachtig. De beroemde Tres Torres (bergpieken) lagen helaas in de wolken. Het landschap herinnerde ons vaak aan het Zuidereiland van NZ, maar ook aan Noorwegen, Lesotho, Pyreneeën en het iMfolozipark in Zuid-Afrika, schitterend allemaal. Er werd regelmatig gestopt voor foto’s, een wandeling en één plaspauze. Behalve met guanaco’s (soort lama) maakten we kennis met de grensformaliteiten tussen Argentinië en Chili...
In een houten gebouwtje zat één mannetje op z’n gemakje de gegevens van alle reizigers in te typen in een computer, alvorens een stempel te zetten in het paspoort. Wij zaten in een volle touringcar en er was er nog eentje voor ons, dus zo waren we al snel een uur verder. Hier géén water = géén wc… Een kwartiertje verder: Chileense grens. Heel slim: de paspoorten werden gescand, stempel, klaar. De bagage moest hier door een scan; het is verboden om vlees, zuivel, fruit, enz. het land in te voeren om ziektes te voorkomen. Daarna allemaal weer de bus in, 20 meter (!) rijdend de grens over en toen: was daar een wc, eindelijk, na 6 uur.. Terug dezelfde formaliteiten, maar hiephoi: bij de Argentijnse grens weigerde de computer en hadden we in een mum van tijd onze stempel.

Zondag: de dag van de Perito Moreno-gletsjer, aan het Lago Argentino, ca 80 km van El Calafate, het voornaamste doel van ons verblijf hier. Eerst wat uitgeslapen (we waren pas na 23.00 terug) en om 12.00 pikte Mundo Austral ons op. De prima gids vertelde veel en bracht ons naar het vertrekpunt van de boot van Hielo y Aventura. Een uur lang mochten we ons vergapen aan het wonder van de enorme ijsmuur. De gletsjer zelf is 30 km lang, 5 km breed en vormt op het eind een ijswand van ca. 60 m hoog. Het leek wel een enorme meringuetaart, waar schitterend blauw in oplichtte. De gletsjer schuift elke dag ca. 1,5 meter op, waardoor de ijswand afbreekt: enorme brokken ijs vallen met donderend lawaai in het water. Dit fenomeen zagen we 3 keer gebeuren en 2 keer hoorden we het aan de andere kant. Heel indrukwekkend! (tip: doe de trip in de ochtend, dan valt het licht er beter op en is het nóg veel mooier).

In Nederland schijnt het nu aardig te vriezen, wij zijn dus mooi op tijd vertrokken! In Buenos Aires, zo’n 3000 km noordelijker is het momenteel 39 graden, pff.. Het was dus een goede keus om niet daar te beginnen maar in het zuiden. De heerlijke temperatuur, de westerse sfeer en de rust van El Calafate maken het makkelijk om aan het land te wennen. Vandaag een rustig dagje met een wandeling (in t-shirt!) door een natuurreservaat met veel vogels, eenden, flamingo’s en agressieve haviken die hun nest verdedigden. En nog maar een extra tourtje geboekt voor onze laatste ochtend hier. Volgende keer meer daarover!

Opgevallen:
-doorgaande wegen en straten zijn meestal verhard, zijstraten niet (stof!), doet denken aan Zuid-Afrika
- men is gek op paspoortgegevens, o.a. bij betalen per pin wordt het nummer ingevoerd in de kassa
- de “ bandurria austral” (black faced ibis, een luidruchtig beest) vind je hier overal op straat
- het wemelt van de straathonden, maar ze zijn heel braaf, bedelen niet, zijn erg rustig en zien er best goed uit (toch maar niet aaien..)
- tot nu toe vinden we het prijsniveau aardig hoog, misschien is het goedkoper op minder toeristische plekken
- het is even wennen aan de andere uitspraak van het Spaans, b.v. llave (“ljawe”) wordt uitgesproken als “ssjawe” en yo (“joh”) als “dzzj"
- toiletpapier mag je niet in de wc-pot gooien, geeft een nogal onsmakelijke aanblik in het open emmertje ernaast...

Dit was het voorlopig even. Wij zijn blij dat we zijn ontsnapt aan de Nederlandse winter en wensen jullie daar veel sterkte mee!

Hartelijke groeten, Jan en Carla